Duygusal, gerçekçi ve en ince ayrıntısına kadar gerçek: Jean Leon Gerome'nin resimleri, izleyiciye dokunan ve onu şaşırtan temsilin dolaysızlığından beslenir. İzlenimciliğin resimde bir yer edindiği bir zamanda, Gerome'nin eserleri yabancıdır, tarihselci görsel sanatın kalıntılarıdır - ve yine de sadece geriye dönük veya hatta nostaljik değildir.

Gerome'nin odak noktası genellikle kadın figürüdür. Peçesiz, hafif ve pürüzsüz bedenselliğinde, portrenin odak noktasıdır. Galatea figürünü vurgulayan tam da bu güçlü açık-koyu zıtlıklardır. Belin altında, hala yarım taş, bu nedenle hala statik olarak kaidesinde duruyor, kalçadan sanatçı Pygmalion'a doğru eğiliyor. Stüdyonun aksi halde donuk ışığında, bu, sevgilisine dönük bir harekette neredeyse onunla birleşir, ancak ayakta dururken dengesizdir.İnsanlar ve nesneler son derece natüralist bir şekilde işlenir, ancak anlamları kurgusaldır. Antika tasvir, sanatçı Pygmalion'un yarattığı bir kadın heykeline aşık olduğu ve onu tanrıça Venüs aracılığıyla hayata geçirdiği Ovid'in Metamorfozlarından bir hikayeye kadar uzanıyor. Ok atan bir Aşk Tanrısı, ana karakterler arasındaki aşk ilişkisine, kavgaya karşı eski bir koruyucu kalkana işaret ediyor. Ağzı açık maskeler Medusa resimlerini andırıyor; sahneyi dramatize ediyor ve olumsuz bir şekilde yorumluyorlar. Tüm nitelikler, burada alıntılanan ve çiftin bu bağlamda yer aldığı antik mitolojinin kanıtıdır.

19. yüzyılda eski eserlerin kabulü, tarihselci fikirlerin bir ifadesidir, ancak yüzyılın sonuna doğru görsel sanatlarla pek ilgili değildi. Gerome, resimleriyle onları iki şekilde canlandırıyor: edebi orijinalin illüstrasyonu ve Cupid, kalkan ve maskelerin optik eklemeleriyle. Burada ressam, bir sanatçının tasviri olan antik motiflerin dahil edilmesine ek olarak, tipik resimsel temalarından ikisini birleştirdi.

---

Pigmalion ve Galatea · Jean Leon Gerome