Egon Schiele'nin yaratıcı dönemi Viyana Art Nouveau dönemine denk geliyor. Aynı zamanda eserleri, Dışavurumculuğun dünya görüşü ve estetiği ile şekillenir. Başta Vincent Van Gogh, Paul Gauguin ve Edvard Munch olmak üzere bu tarzın öncüleri ve temsilcilerinin eserlerinde olduğu gibi, resimleri de duygularının bir yansımasıdır. Akraba ruhlarında olduğu gibi, duyguları da spontane ve dinamik fırça çalışmalarında, kaba formlarda ve abartılı, yani etkileyici renklerde ani ve yüksek bir ifade bulur.

Kaçamadığı sanatsal akımlara ve hareketlere rağmen Schiele, kişisel tarzını hızla buldu. Resimleri her zaman kendisinin ve çağdaşlarının Birinci Dünya Savaşı sonucunda yüz yüze kaldıkları ölümü ve hüznü yansıtır. Schiele'nin estetiği etkilenmedi. Duygusal deneyimi, kavisli çizgilerden ve koyu, kirli renklerden oluşan güçlü ve dinamik bir resim stilinde karanlık bir sanatsal ifade buldu. Bu, 1915'te savaşın ortasında yapılan "İki Kadın Sarılma" resmiyle de kanıtlanmıştır.

Kağıt üzerine kurşun kalem, suluboya ve guaj ile yapılan çalışma, bitmemiş ve spontane izlenimi veriyor. İfadedeki artış, diğer şeylerin yanı sıra, hafif bir arka plana karşı hareket eden kadınların hareketinden kaynaklanmaktadır. Sarılışın düpedüz fırtınalı. Sonra terbiyeli duruşlar var. İki kadından biri diz çorapları dışında çıplak. Diğerinin kenetlenen bacaklarının arasında yatıyor. Üst bedeni, sevgilisinden, kasvetli bir bakışla baktığı izleyiciye doğru dönüyor.

İkinci kadın ilkini sıkı bir şekilde kavrar. Sevgilisini elleri ve ayaklarıyla sıkar. Arzuya ek olarak, sevileni bırakma korkusu da olabilir. O da çorap giymiş. Ayrıca kırmızı bir kumaşa sarılır. Bu belirsiz bir sebep. Kumaş, yanan ateşi andırıyor - bir yandan onun "yanan" tutkusunu simgeliyor, diğer yandan resmin ötesinde, savaşın kelimenin tam anlamıyla hayatı ve aşkı "yaktığı" gerçekliğe atıfta bulunuyor.

---

Iki Kadın Kucaklayan · Egon Schiele
Museum of Fine Arts (Szepmuveszeti) Budapest, Hungary / Bridgeman Images