Fernand Pelez, 19. yüzyıl sonu Fransız Gerçekçiliği'nin önde gelen figürlerinden biri olarak, sosyal zorlukları ve Paris toplumunun dışlanmış kesimlerini korkusuzca resmetmesiyle tanınır. Resimleri, titiz, neredeyse fotoğrafik ayrıntıları öznelerine duyduğu derin empatiyle birleştirerek Paris sokaklarını bir insanlık trajedisi sahnesine dönüştürür. Dilenciler, sokak çocukları ve işçiler Pelez'in tuvallerini doldurur; hikayeleri, varoluşlarının melankolik tonlarını vurgulayan kasvetli bir paletle işlenir. Pelez'in kompozisyonlarında disiplinli bir düzen ve netlik göze çarpar, ancak bu yapı içinde ışık ve gölge dramatik bir etkileşime girerek durgunluk ve gerilim arasında gidip gelen görsel bir ritim yaratır.

Paris'te doğan ve ölen Pelez, Belle Époque'un ihtişamından bilinçli olarak uzaklaşmış, bunun yerine toplumun sınırlarında yaşayanlara odaklanmıştır. Ünlü "Grimaces et Misères - Les Saltimbanques" gibi anıtsal eserleri, her biri titizlikle karakterize edilmiş ve sessiz bir asaletle aşılanmış figürlerden oluşan bir panorama sunar. Görsel anlatılarının ritmi, durağan sakinlik ve gizli huzursuzluk arasında gidip gelerek, öznelerinin hem boyun eğişini hem de sessiz meydan okuyuşunu yakalıyor. Pelez'in tuval üzerine yağlıboya tekniği, rafine modelleme ve ince ışıklandırma ile ayırt edilir ve figürlerine izleyicinin zihninde kalan unutulmaz bir varlık kazandırır.

Pelez yaşadığı dönemde çok az tanınmasına ve ölümünden sonra büyük ölçüde unutulmasına rağmen, eserleri günümüzde sosyal içerikli sanatın önemli bir vasiyeti olarak değerlendirilmektedir. Resimleri yalnızca geçmiş bir dönemin belgeleri olarak değil, aynı zamanda sosyal adaletsizliğin evrensel iddianameleri olarak da hizmet ediyor. Kahramanlarının duygusal yoğunluğu ve sessiz saygınlığı, Pelez'in Paris'in son dönemindeki kentsel yaşamın en ilgi çekici tarihçilerinden biri olmasını sağlamıştır.