19. yüzyıl sanatı, kimyasal-fiziksel bir fenomen nedeniyle en biçimlendirici değişikliklerden birini yaşadı. Fotoğrafın icadı, bir görüntü oluşturmayı ve konuyu yeniden yazdırmayı mümkün kıldı. Portreler eskiden zaman alan çizimler ve hasta ekstraları ve eskizlerle görünüşte anlık görüntüler alırken, fotoğrafçılık gerçekçi anlık görüntüler ve hareket yakalamayı mümkün kıldı.
Yüzyılın ortalarından itibaren fotoğraflar ve genişleyen seyahat seçenekleri, yabancı kültürlerin sanatçıların sergi salonlarına taşınmasını sağlamıştır.
Fotoğrafçılar savaş alanlarındaki çağdaş tanıklardı, üniformalı kahramanları ve savaşın acımasız gerçekliğini gösterdiler. Tarihi belgeler oluşturuldu, fotoğraf basınla birlikte büyüdü ve dönemin olaylarını görselleştirdi.

20. yüzyılın sonunda, fotoğraf bir sanat formu olarak kabul gördü. Portreler insanları bir anda gösterdi. Nadar gibi büyük fotoğrafçıların hiçbir zaman modelleri eksik olmadı ve Fransız toplumu özel tasvirler konusunda hevesliydi. “Işıkla resim yapmak” sanatçıları sokaklara çekti. Gün ışığı, nüfusun işe giderken ve faaliyetleri sırasında fotoğraflarını çekmeyi mümkün kıldı. Çalışkan insanlar sanatta nesne haline geldi. Yapıştırılmış siyah beyaz fotoğrafların olduğu, kenarlarının hafif sarı olduğu, hışırtılı parşömen sayfalarının olduğu eski bir fotoğraf albümü, izleyicinin eski fotoğrafların üzerinde hemen arama yapmasına izin veriyor. Tanıdık bir yüz arayışı, ataların yaşamına olan ilgi, saatlerce bir albüm üzerinde oyalanmamıza neden oluyor. Kaynağı bilinmeyen fotoğraflarda olduğu gibi, bakış hemen yüzleri bulur ve fotoğrafın arkasındaki hikayeyi anlamaya çalışır.